De dood in de ogen kijken

“Na de eerste blijdschap dat mijn man Vincent weer thuis was, merkte ik dat Bosnië hem stiller had gemaakt. Het was moeilijk dicht bij elkaar te komen in die eerste tijd, ik kon mij nooit helemaal inleven in hoe het daar geweest moest zijn. Er was wrijving en irritatie tussen ons. Dat lag niet alleen aan Vincent. Wij hadden thuis ons eigen patroon ontwikkeld: mijn oudste zoon was tijdens de uitzending de man in huis en de kleintjes moesten eraan wennen dat papa zich ineens weer met van alles bemoeide. Het was echt lastig om weer goed op elkaar af te stemmen.”

Scheiding

“Toen Vincent daarna weer op missie moest, waren de kinderen al groter. Ik werkte drie dagen  per week en twee dagen per week volgde ik een opleiding. Met Vincent in Irak en vier kinderen thuis was dat wel zwaar, maar ik vond de periode van de uitzending zelf wel makkelijker nu. Maar eenmaal terug uit Irak was Vincent zichzelf niet. Hij kon de kinderen niet verdragen, was snel boos. Hij vond een andere vrouw leuk. Mijn opleiding duurde toen nog een jaar en ik heb er hard aan getrokken ‘m af te ronden. Ik dacht: als het op een scheiding uitdraait, kan ik in ieder geval mezelf bedruipen.”

Vertrouwen

Dianne had nooit gedacht dat het zover zou komen. “Wij hadden ons van tevoren juist zo goed gerealiseerd dat een uitzending een wissel op je relatie kan trekken. Naar Bosnië gingen bijvoorbeeld veel jonge meiden mee. Ik realiseerde me dat ik hem gewoon moest vertrouwen. En zelf merkte ik natuurlijk ook wel dat je de intimiteit gaat missen, als je elkaar zo lang niet ziet. Ik heb wel eens gedacht: als je nu niet snel terugkomt, dan trek ik de eerste de beste postbode naar binnen, haha!

Maar vreemdgaan bleek niet het echte probleem. Wat veel moeilijker was, was het verwerken van de uitzendingen. Na Irak heeft Vincent een tijdje gesprekken gehad met een psycholoog. Daarbij bleek dat ook zijn ervaringen uit Bosnië nog niet verwerkt waren, dat was heftig geweest.”

Zoon op missie

“Gelukkig zijn we er samen goed uitgekomen en met Vincent zelf gaat het ook weer goed. Later ging mijn zoon naar Afghanistan. Daar werd zijn groep gebombardeerd en daar gebeurde zo vreselijk veel. Hij was pas achttien. Wat je dan als moeder meemaakt, dat is met niets te vergelijken. Daarbij hielpen de ervaringen van mijn man wel, we konden gelukkig snel signaleren dat onze zoon wat hulp kon gebruiken toen hij terug was.

Samen sterker

Vincent heeft nu een leuke baan, onze relatie is er alleen maar sterker op geworden. En onze zoon heeft verwerkt wat hij heeft meegemaakt en is inmiddels met succes overgestapt naar de politie. Onze jongste twee zoons willen ook graag naar defensie. Ik ben trots op mijn mannen, maar ze hebben de dood in de ogen gekeken en dat gaat je – ook als gezin – niet in de koude kleren zitten.”