Vrouwelijke veteraan in beeld: Stephanie Hulsman

Op 9 november 2015 vond de veteranenlezing over vrouwelijke veteranen plaats. Wij spraken in de wandelgangen met de vrouwen over hoe het is om een vrouwelijke veteraan te zijn.

Stephanie Hulsman werd als luchtmachtofficier individueel uitgezonden naar een overwegend moslimgebied in centraal Bosnië. “Zes maanden,” zegt ze. “ik ging met een ideaalbeeld het gebied in, mij op dat moment niet realiserend dat het geen handige keuze van de organisatie was een vrouw naar juist dat gebied te sturen.”

Stephanie – inmiddels Majoor b.d.  – werd vergezeld door een mannelijke collega en een tolk, die ze voorheen niet kende. Haar mannelijke collega had zelf al moeite met een vrouwelijke leidinggevende, vertelt ze.

Vaak keken gesprekspartners alleen hem aan, terwijl zij mij vragen stelden.

“Ik ben in die tijd gekleineerd, bedreigd en bespuugd. En ik heb veel gezien, beleefd en geroken van het leed en de ellende van de bevolking, wat bij mij toch andere emoties op leek te roepen dan bij de mannelijke collega’s.”

Door haar positie als individueel uitgezonden vrouwelijke officier voelde zij zich erg alleen staan. Er was geen ruimte voor het delen van emoties. “Ik kon het me daar op een gegeven moment niet meer permitteren kwetsbaar te zijn. Ik heb de zes maanden volledig volgemaakt en er ondanks de omstandigheden het beste van gemaakt. Dat constante afsluiten van wat ik voelde tijdens, maar ook na de missie heeft mij echter jaren later, ook door andere gebeurtenissen in mijn militaire carrière, nog veel beziggehouden. Ik heb er nog steeds last van.”

Stephanie is volledig overtuigd van de gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen binnen Defensie, maar wil graag de discussie op gang brengen over de inzetbaarheid van vrouwelijke militairen op bepaalde functies in missiegebieden, rekening houdend met de cultuur aldaar. Ook vindt ze dat de hulpverlening voor de vrouwelijke veteraan nog verbeterd kan worden.