‘Vrede bewaren tussen Serviërs en Kosovaren’
Martijn (41) is sinds negen jaar verzekeringsadviseur. Nogal een stap na bijna dertien jaar bij de Koninklijke Landmacht. Aan zijn ervaringen als militair denkt hij nog vaak terug. “Dat heel Joegoslavië in puin lag wisten we van het nieuws. Maar als je op jonge leeftijd ziet hoe het er in het echt is, dat maakt indruk.” Op 4 mei a.s. neemt hij deel aan het erecouloir op de Dam.
“Uitgezonden worden is niet voor iedereen weggelegd. Naast de risico’s die een missie meebrengt, mis je ook wat er thuis allemaal gebeurt.” Reden voor Martijn om uiteindelijk de actieve dienst te verlaten. “Als je jong bent is alles nog spannend. Naarmate je ouder wordt krijg je andere interesses. Het is ook fijn om deel uit te maken van de dagelijkse routines. Het werk wat ik nu doe is wel totaal anders. Vooral de band die je met je collega’s hebt. Als je in dienst zit slaap, eet, leef je met elkaar. Dat is hier wel anders tussen kantoormuren.”
De beleving van de herdenking zal 4 mei heel anders voor mij zijn. Normaal zet je één voor acht de televisie aan en ga je na tien minuten weer verder met je leven. Doordat ik mee mag doen aan het erecouloir wordt het een intensieve dag die ongetwijfeld veel indruk op me gaat maken.
Martijn is op uitzending geweest naar: Kosovo 1999, Afghanistan 2007
“In 1999 maakte ik deel uit van de NAVO-geleide Kosovo Force. Het doel was om de vrede te handhaven tussen de Serviërs en Kosovaren. Voor mij en een hele hoop andere jongens was het de eerste keer dat we uitgezonden werden. Erg spannend, ook omdat er nog Servische troepen aanwezig waren. Je wist niet wie je kon tegenkomen en hoe ze zouden reageren.
Wat mij vooral is bijgebleven, zijn de massagraven die wij moesten bewaken. De VN zocht bewijs voor de oorlogsmisdaden. Daar stond ik dan, voor een huis waar allemaal mensen in brand waren gestoken.
Toen ik in 2007 naar Afghanistan vertrok, werkte ik bij de verbindingsdienst. Samen met drie Nederlanders zat ik in een Amerikaans kamp in ‘the middle of nowhere’. Deze missie is niet te vergelijken met die in Kosovo. Hoewel het daar in het begin spannend was door de Serviërs, was er geen oorlogsdreiging. In Afghanistan was die er wel. Ook wist ik dat dit mijn laatste missie zou zijn.
Hierdoor beleefde ik het anders. Ik wil hier wel heelhuids uit komen, dacht ik dan soms.
Herdenken draait voor mij persoonlijk om..
“De Tweede Wereldoorlog. Geschiedenislessen hierover vond ik vroeger al erg interessant. Deze militairen hebben er immers voor gezorgd dat wij nu vrij zijn. Dit is dan ook waar de herdenking voor mij in de kern om gaat.”
Ik vind het mooi dat er de laatste jaren ook wordt stilgestaan bij de recentere missies. Er zijn genoeg militairen aan de Nederlandse zijde gesneuveld. Ik heb hen niet persoonlijk gekend, maar dit is wel tijdens mijn missie gebeurd. Goed dat daar nu ook meer aandacht voor is.
Tijdens de 2 minuten stilte zal ik zeker denken aan…
“Ik denk niet specifiek aan iets of iemand. Voor mij zijn het twee minuten algemene bezinning. Dat ik maar ‘gewoon’ even stil ben. Ik kan mij ook voorstellen dat mensen de slachtoffers van recente aanslagen herdenken. Eigenlijk maakt het niet uit waar je bij stilstaat. Als je het maar doet.”