Opdrukwedstrijd met scherfvest
Maarten Hansson is gastspreker voor Veteraan in de Klas.
De zomervakanties zijn voorbij, dus het programma Veteraan in de klas draait weer op volle toeren. Eén van de gastsprekers is Maarten Hansson. Hij zag zichzelf – ondanks verschillende missies – nooit als veteraan. Toch staat hij nu vrijwillig voor de klas. Na een schokkend bericht en een gesprek met zijn kinderen, wist hij: ‘ik moet iets gaan doen’. Deel 5 van ‘Op de munitiekist’.
- Woonplaats en leeftijd: Heeze, 39 jaar
- Vrijwilligersfunctie: verzorgt gastlessen op verschillende scholen
- Sinds: 2015
Wat is jouw motivatie om als veteraan voor de klas te gaan staan?
‘Op een gegeven moment sprak ik via FaceTime een vriend uit mijn diensttijd. Hij had PTTS. Na al die jaren, vanuit het niets. Daar schrok ik behoorlijk van. Ik heb het er thuis over gehad. Ook met mijn kinderen. Op mijn vraag ‘weten jullie wat een veteraan is?’, antwoordde mijn dochter – toen 8 jaar: ‘Iemand die geen vlees en vis eet, toch?’’
Je wilt dus dat kinderen weten wat een veteraan is?
‘Ja, klinkt simpel misschien. Maar daar komt het wel op neer. Vraag je aan de klas wat ze is bijgebleven van een bezoek aan kamp Vught, dan is dat vooral Willem Holleeder die ernaast gevangen zat… Bosnië of Afghanistan? Geen idee… En dat een missie vaak grote impact heeft. Op de veteraan, maar zeker ook op zijn omgeving. Best erg dat hier op scholen zo weinig aandacht voor is.’
Hoe vul jij een gastles in?
‘Het is specifiek de bedoeling dat iedere veteraan zijn eigen verhaal verteld. Op die manier is er gelijk een klik met de klas. Het wordt heel tastbaar voor ze. Dat ik relatief jong ben en niet in uniform kom, maakt ook nieuwsgierig. Ze verwachten toch die oudere man met een borst vol medailles. Meestal start ik met wat inleidende vragen. Dan vertel ik aan de hand van foto’s over mijn eigen diensttijd. Vragen stellen mag altijd, maar wel eerst de hand opsteken.
Ook hebben we het over dilemma’s. Die gaan soms best ver. Dat maakt indruk. Afhankelijk van onderwijstype, niveau en leeftijd pas ik het programma aan. Afwisseling is belangrijk. Je moet scherp blijven en kunnen improviseren. Zo wordt het nooit een standaard riedeltje.’
Nog een mooie herinnering voor in de munitiekist?
Tijdens mijn eerste les had ik een hele drukke leerling. Spontaan verzon ik een opdrukwedstrijd met scherfvest. Die weegt zo’n 20 kilo… ‘Jij hebt zoveel energie, laat maar eens zien hoe vaak je je kunt opdrukken. Het record staat op 18 keer.’ Het was de juiste ingreep op het juiste moment. Inmiddels is het zelfs een vast onderdeel van mijn les geworden. Een meisje is recordhouder met 29 keer!
Als we je op de munitiekist zetten, wat is dan je boodschap?
Eigenlijk zag ik mezelf nooit als veteraan. Reünies of veteranendagen? Die sloeg ik over. Maar ik besef steeds meer dat het eigenlijk heel bijzonder was wat we gedaan hebben. Het voelt als een soort verplichting om hier waardering voor te vragen. Niet zozeer voor mezelf, maar voor al die andere veteranen. Met de gastlessen draag ik bij aan bewustwording. Dat voelt goed.