Uitdagingen Korps Mariniers dwingen tot creatieve oplossingen

Op 25 augustus jongstleden droeg generaal Van Sprang in een prachtige en waardige ceremonie het commando over aan generaal Mac Mootry. Naast commandant van het Korps, is Mac Mootry nu ook directeur Operaties van het Commando Zeestrijdkrachten. In die hoedanigheid kreeg hij binnen  twee weken een bijzonderheid op zijn bordje: orkaan Irma.

Tot de eerste dagen na de ramp ‘was CZSK ervan’. De Commandant der Zeemacht in het Caribisch gebied (CZMCARIB) had uit voorzorg al zo’n 100 mariniers op Saba, Sint Maarten en St. Eustatius gepositioneerd, waardoor na de orkaan  snel hulp kon worden verleend op de eilanden.

Plunderingen

Het hielp dat Generaal Mac Mootry zelf langdurig in het Caribisch gebied heeft gewoond en gewerkt. Eén jaar als pelotonscommandant op Curaçao, drie jaar als compagniescommandant op Aruba en drie jaar als commandant van de Marinierskazerne op Aruba.

In beide laatste functies had ik ook orkaan-noodhulp in mijn pakket. Die ervaring hielp rondom orkaan Irma. Ik kon mij makkelijk inleven in de situatie. En ik moet zeggen dat de mensen in het gebied zelf de operatie perfect ‘in de tas’ hadden zitten. Een geweldige prestatie!

Kritiek

Dat er op enig moment kritiek op de mariniers kwam vanwege de plunderingen, gaat er bij Mac Mootry maar slecht in. “Onze mensen zouden niet adequaat hebben ingegrepen. Dat herken ik niet. De afspraak met de lokale autoriteiten was om direct na de orkaanpassage ‘damage assesment’ te doen. De schade op te nemen en te kijken of er mensen in acute  nood waren. Toen bleek dat mensen her en der aan het plunderen sloegen. De mariniers waren op dat moment echter verspreid over het eiland bezig met de patrouilles, zoals afgesproken was met de lokale autoriteiten. Vervolgens is snel ingespeeld op de ontwikkelingen.”

Snelheid

Generaal Mac Mootry is vol lof voor de snelheid waarmee de noodzakelijke versterking vanuit Nederland klaar stond. De mariniers van de Marine Spearhead Task Unit (MSTU) kregen bij binnenkomst in de kazerne te Doorn om 7:30 te horen dat ze naar het Caribisch gebied zouden gaan. Tegen het middaguur stond de eenheid klaar voor vertrek. Mac Mootry:

Deze mariniers stonden met korte reactietijd klaar voor de VJTF, de zogenaamde flitsmacht van de NAVO. De consequentie van de inzet in Sint Maarten was wel dat we bij eventuele inzet voor de flitsmacht iets  meer reactietijd nodig zou hebben.

Uitdagingen

Hoewel Mac Mootry positief is over de kwaliteit en de mogelijkheden van het Korps Mariniers, ziet hij twee grote uitdagingen voor de komende jaren: werving en behoud van personeel en goed materieel. Als het gaat om het aantrekken en behouden van personeel, dan geeft Mac Mootry aan dat het op dit moment lastig is om alle opleidingen gevuld te krijgen. “Daarnaast hebben we een hogere uitstroom dan gebruikelijk als gevolg van de aantrekkende economie, maar ook door soms betere (arbeids-)voorwaarden bij andere overheden. We zien dat sommige mariniers daarom de overstap naar bijvoorbeeld de politie maken. Defensie mag wat mij betreft concurrerender worden op het gebied van arbeidsvoorwaarden.”

Vlissingen

Ook de aanstaande verhuizing van Doorn naar Vlissingen heeft nu al de nodige impact. Mac Mootry:

Mariniers zijn ten eerste bang voor een jarenlang ‘weekendhuwelijk’.

Arctische sokken

Die andere grote uitdaging ligt voor Mac Mootry in de zorg voor goed materieel. Het gaat dan bijvoorbeeld om een voor mariniers geschikte, persoonlijke, uitrusting. Dat mariniers zelf uitrustingsstukken kopen is volgens Mac Mootry overigens niet nieuw.

Als jonge luitenant kocht ik voor 1500 gulden aan eigen spullen. Maar ik zie ook wel in waarom ze nog steeds zelf dingen aanschaffen. Neem de arctische sokken die in 2014 werden verstrekt toen we voor arctische training naar Noord-Noorwegen gingen. Ik was blij mijn oude sokken nog te hebben. Die bleken beter. Toen ik bij de eenheid weg ging, kreeg ik de vraag van een jongere collega of hij mijn arctische sokken mocht hebben.

Oplossing

“Wat voor een marinier goed is, is niet perse goed voor de ander en vice versa”, zo stelt Mac-Mootry.

Een militair kan je nu eenmaal niet op een grote hoop gooien.

Als voorbeeld haalt Mac-Mootry de Meindlschoen aan. “Die schoen droogt niet goed. Voor een marinier voldoet een dergelijke schoen dus niet. Wij, CZSK, zijn daarom overgaan op een tussenoplossing en hebben aan de mariniers die begin dit jaar opkwamen ander schoenen verstrekt. Dat scheelde meteen blessures in de opleiding.

Hetzelfde geldt voor de helmen en de zogenaamde ‘plate carriers’. Via een apart traject hebben we de meest geschikte aangekocht en ieder Raiding Squadron dat in opleiding gaat, krijgt deze spullen. Dit doen we sinds medio dit jaar en de mariniers roepen ‘hè, hè, eindelijk!’ Ze zijn er heel blij mee.” Mac Mootry merkt dat de benadering van CZSK ruimte krijgt van de Bestuursstaf in Den Haag.

Daar wil men gelukkig ook doorbraken forceren naar beter en sneller maatwerk en minder stroperige processen. Meer commercial of the shelf (COTS) verwerven en sneller kunnen inspelen op nieuwe technologische ontwikkelingen.

Persoonsgebonden budget

In zijn vorige functie was Mac Mootry chef kabinet van de Commandant der Strijdkrachten. Hij zag dat de CDS, toen generaal Middendorp, ook veel aandacht had voor de uitrusting van militairen en op zoek was naar een Defensiebrede oplossing. “Zo heeft hij een aanzet gegeven voor een ‘persoonsgebonden budget’ voor militairen. De wens is dat ze straks bijvoorbeeld zelf kunnen kiezen uit verschillende toegestane merken en typen schoenen.”

Nieuwe gevechtspakken

Daarnaast heeft de CDS duizenden nieuwe gevechtspakken versneld laten verwerven, met prioriteit voor de eenheden die op missie gaan. Hij nam dit besluit omdat het lopende project voor de vervanging van gevechtskleding traag verloopt. De interim-oplossing betreft pakken die militairen zelf ook zouden kopen of waar ze goede ervaringen in het buitenland mee hebben. Die pakken stromen binnenkort in. MacMootry:

We zijn er wat betreft uitrusting voorlopig nog niet, maar de ingezette koers geeft hoop dat veel, overigens terechte, wensen van de werkvloer in de komende jaren worden ingevuld. Daarbij realiseer ik mij dat de werkvloer, na jaren vergeefs wachten, denkt: ‘Eerst zien, dan geloven’. Ik heb er in ieder geval wél vertrouwen in.