'Ik ben trots op elke stap die Melvin zet'

Op je tenen lopen

Er hangt een hartje in de gang bij Melvin en Danyella met de tekst: Happiness is homemade. Melvin komt net thuis met de oudste drie van hun zes kinderen. Ze hebben zelf een hut gebouwd en zijn opgetogen omdat ze daar over een paar dagen ook écht in mogen slapen. Binnen schenkt Danyella hen wat te drinken in, de baby van vijf weken ligt lekker te slapen op de bank.

“Iedereen hier heeft op zijn tenen gelopen,” zegt Danyella. “Melvins moeder liet vorige week een kopje vallen in de keuken, en zette zich meteen schrap: bang dat het bij hem tot een uitbarsting zou leiden. Maar Melvin reageerde met een vriendelijk ‘scherven brengen geluk’. Zij was opgelucht. En hij schrok heel erg van hoe bang zij geworden was voor zijn gedrag.”

De uitzendingen waren vóór mijn tijd

Danyella leerde Melvin kennen via hun kinderen. “Mijn zoon ging voor het eerst naar school, en op het schoolplein zag ik Melvin staan met een jongen en een meisje. Het was meteen duidelijk dat hij óók alleen was. Ik had net een nieuwe telefoon en zag dat hij dezelfde had. Hij heeft mij toen wat uitgelegd over mijn telefoon, er werd een vriendenboekje uitgewisseld tussen de kinderen en zo is het begonnen.”

Melvin had er toen al twee uitzendingen op zitten: naar Irak en Kosovo. “Die tijd heb ik niet meegemaakt,” zegt Danyella. “Voor mij waren militairen mannen in groene pakken. Ik wist er weinig van. Melvin heeft me kleine beetjes verteld van wat hij meegemaakt en gezien heeft. Dat was zo heftig, dat ik zei: ik ben een gewone burgervrouw, ik ben er niet voor opgeleid.”

Stress

Enkele maanden nadat hun relatie was begonnen werd Melvin stiller. “Het was een stressvolle periode: we moesten uit het huisje waar we toen woonden en hadden nog niet iets anders. In die tijd drong ik niet meer tot Melvin door. Op een dag werd duidelijk dat Melvin niet meer verder kon. Hij zat zó diep, hij is toen opgenomen.

We hebben een periode apart moeten wonen. Niet omdat we dat wilden, maar het ging té slecht met Melvin. Ons voorgenomen huwelijk moest worden uitgesteld. Ons dochtertje waarvan ik zwanger was overleed.”

Code groen

Gaandeweg de therapieperiode leerde Melvin zijn gezin hoe ze om konden gaan met zijn heftige reacties op ogenschijnlijk kleine aanleidingen. Danyella: “De therapeuten hebben ons de codes uitgelegd: Melvin moet eigenlijk in code groen zijn. Als hij in code oranje komt moeten we hem even rust gunnen, zodat hij iets kan doen waar hij weer kalmte in vindt. Bij code rood ga ík weg en neem ik de kinderen mee. Dan gaat er veel kapot in huis. Ik weet dat hij ons nooit kwaad zal doen, maar ik wil niet dat de kinderen denken dat wat er met hem gebeurt hún schuld is.”

Aan de kinderen leggen ze het uit als een ladekastje in papa’s hoofd.

“Dat beeld begrijpen de kinderen wel”, zegt Danyella.

‘Goed’ is het makkelijkste antwoord

“Als je terugkeert van een uitzending vragen best veel mensen aan je: hoe is het?” zegt Danyella. “Het makkelijkste antwoord op die vraag is: goed. Maar natúúrlijk gebeurt er van alles met die mannen en vrouwen die we uitzenden naar een oorlog.”

Ze is blij dat ze inmiddels veel van die mensen hebben leren kennen: de therapeuten, Centrum ’45, de zorgcoördinator, lotgenoten op de Facebookpagina van het Veteraneninstituut en zéker ook hun eigen ouders. Melvin ondervindt veel steun van zijn vader. “Hij is ook militair geweest,” zegt Melvin. “Als ik onrustig ben, bel ik negen van de tien keer mijn vader. Hij praat dan heel kalm op me in.”

Feestje vieren

Melvin zegt: “Ik weet dat Danyella achter me staat, wat ik ook doe.” Het was Danyella die op een dag besloot dat hij zijn verjaardag wél weer moest gaan vieren. “Gewoon samen met de kinderen een dagje weg,” zegt ze. “Kinderen willen hun vader een cadeautje geven, alleen dáárom al moet je als ouder je verjaardag vieren. Maar ook omdat het geweldig is dat je weer een jaar ouder wordt. Op een gegeven moment hebben we zelfs een feestje gevierd en zijn dienstmaten uitgenodigd. Voor Melvin is dat familie. Zij zijn heel belangrijk in zijn leven.”

Inmiddels zijn ze écht getrouwd. Op een prachtige dag in de Boeddhistische tempel. En op de bank naast Danyella ligt nu hun dochtertje van vijf weken. “Ik ben trots op elke stap die Melvin zet,” zegt Danyella. “Je wílt natuurlijk helemaal niet ziek zijn. Maar als je je laat helpen, kun je verder en vind je je weg.” En zijzelf? “Ik ben zó blij dat ik Melvin ben tegengekomen.”