Thuisfronten als een pro

Welke misvatting over het thuisfront krijg jij vaak te horen?
‘Dat mijn man een beroep heeft waarbij de kinderen en ik op de tweede plek komen. Niks van waar. Hij heeft me al vaak gevraagd of ik wil dat hij een burgerfunctie neemt. Absoluut niet! Hij heeft de spanning van zijn werk nodig, en dat geen dag hetzelfde is. Wie een partner heeft die in de zorg werkt of politieagent is, past zich toch ook aan aan het beroep van de ander?’

Veel mensen zouden het vervelend vinden als het hele huishouden plotseling op hun schouders terechtkomt. Jij niet?
‘Nee. Net als de meeste thuisfronters kan ik moeiteloos van één naar zestig schakelen. Daar hebben we ons leven op ingericht. Ik ben niet bang aangelegd en ik zorg dat ik superveel zelf kan. Zo ga ik gerust met een joekel van een caravan op vakantie met de kinderen. En voor de zaken waar ik wel hulp bij nodig heb, heb ik een lijstje met mensen die ik mag bellen. Ik zorg ook goed voor mezelf. Minstens een keer per maand doe ik iets leuks, alleen of met een vriendin.’

Is het thuisfrontschap dan een eitje?

‘Schakelen is soms even vervelend, meer niet. De angst en het missen, dat vind ik wel moeilijk. Al wordt de angst vaak ingegeven door de mensen om me heen. Als er een incident in het nieuws is, staat mijn telefoon roodgloeiend. Iedereen om me heen wil dan weten of mijn man in orde is. Maar ik weet dan ook van niks. Als er echt iets is gebeurd, belt Defensie me wel, denk ik dan.’

En het missen?
‘Dat wordt juist onderschat. Als Richard vijf maanden weggaat, zeggen mensen na drie maanden: ‘Fijn hè, nog maar acht weken!’ Pfff… dat is een eeuwigheid. Al is elkaar missen ook goed. Ik voel me nog steeds een verliefde puber: ik tel de uren af totdat hij weer thuis is en bij elk appje maak ik een huppeltje. Wat ook een voordeel is: in je eentje kom je makkelijker in gesprek met vreemden. Zo heb ik al veel andere thuisfronters leren kennen terwijl hij weg was.’

Hoe is het voor de kinderen?
‘Laatst was er een vader op het schoolplein die het maar raar vond dat Richard een maand van huis was. “Ik besteed elk weekend aan mijn kinderen”, pochte hij. Ik kon hem wel iets doen. Mijn man was voor zijn vertrek twee weken vrij en had bij thuiskomst weer zes weken verlof. Kom daar maar eens om met je kantoorbaan.’

Wat doe je op momenten dat je het toch moeilijk hebt?
‘Daar heb ik vriendinnen voor. Degenen die mij echt kennen, zijn er dan voor mij. Ze bellen regelmatig even om te horen hoe het gaat, of ze sturen een kleinigheidje voor de kids. Ik heb ook veel aan de Facebookgroep voor thuisfronters van het Veteraneninstituut. Laatst had ik een zware dag; mijn dochter lag dwars omdat ze papa miste. Ik plaatste een bericht daarover, en prompt meldde zich een vrouw wiens dochter gerust even met de mijne wilde bellen. Er heeft ook wel eens iemand uit de groep een theepakketje naar me opgestuurd om me een hart onder de riem te steken. Er is een groepje waarmee ik inmiddels ook afspreek in het echte leven.

Hoe belangrijk zijn andere thuisfronters voor jou?
Heel belangrijk. Die snappen wat je doormaakt. Ik ga ook al jaren naar de thuisfrontdagen van het Veteraneninstituut. De saamhorigheid daar is niet te geloven, alsof we familie zijn van elkaar. Er zijn workshops en leuke activiteiten, en vaak kom je bekenden tegen. Mijn man geniet dan ook. Daar ziet hij ook eens de familie van vrienden en collega’s. Ik promoot de Thuisfrontdag bij iedereen die het maar horen wil.

Ook benieuwd naar onze Thuisfront Facebookgroep en de Thuisfrontdag? Klik hier voor meer informatie!