"Op dat moment worden je collega's je nieuwe familie"
Ze is veertig, heeft een kindje van drie en ze werkt bij de servicebalie van het ministerie van Defensie: Taina van Dijk. “Ik geef dienstfietsen uit, regel de reserveringen van de vergaderlokalen, kantoorartikelen voor het hele ministerie en werkopdrachten voor de ondersteunende dienst. En ik had niet verwacht dat ik het zó leuk zou vinden: een totaal ander leven dan het militaire vak, maar ook weer heel afwisselend. Ik zit middenin een open ruimte, waar iedereen voorbij komt en altijd wel iemand even iets nodig heeft of wil weten.”
Écht leren rijden in Bosnië
Vóór 2000 was Taina drie keer op uitzending naar voormalig Joegoslavië, in 2004 werd ze uitgezonden naar Irak. “In Bosnië was ik chauffeur op een dieplader voor goederen en ik zorgde met mijn collega’s ook voor het tanktransport. Ik voorzag de compounds van brandstof.”
Ze denkt er echt nog wel vaak aan. “Mijn uitzendingen hebben een diepe indruk nagelaten in mijn leven. Ik vind het lastig uit te leggen waarom. Het is vooral een heel intensief gevoel van kameraadschap. De eerste keer was ik 20 en had ik net 1 jaar rijervaring op de trekker-oplegger. In Nederland zijn de wegcondities goed en houden we ons aan de verkeersregels.”
In Bosnië was dat wel anders,
daar heb ik pas echt leren rijden!
Daar sta je dan: op vreemde grond, maandenlang zonder je familie in omstandigheden die je niet kunt voorspellen. De anderen hebben dezelfde ervaring. Op dat moment worden je collega’s je nieuwe familie.
Black Ice op bergwegen
Taina leerde omgaan met de primitieve omstandigheden in het inzetgebied. “Privacy is er niet. En je gezamenlijke taak ligt er 24/7 en je móet door. Dus je komt jezelf tijdens een uitzending onherroepelijk tegen.” De periodes waarin Taina in Bosnië zat, waren vooral winterperiodes. “Dikke pakken sneeuw en een gevoelstemperatuur die regelmatig de -28 graden aantikte. De transporten gingen gewoon door, sneeuwkettingen leggen werd bijna een tweede natuur. Geregeld werd het verkeer geblokkeerd door een local die zich had vastgereden. Black ice was voor ons het grootste gevaar: achter de volgende bocht kon het ineens verraderlijk glad zijn in de bergen.”
Ze kan zich nog goed een konvooi herinneren waarmee ze stil kwamen te staan.
Met een gewicht van 40 ton op ijs – bergopwaarts – wint toch écht de zwaartekracht het! Scharend gleed het hele konvooi achterwaarts richting afgrond. De remmen erop, wielkeggen achter de banden, niets hielp. Gelukkig kregen we net voor de afgrond weer grip op de weg en zijn we niet tegen elkaar aan gegleden. Ik was tien jaar ouder na die rit!
King of the Road
De Amerikanen waren zo mogelijk een nog groter gevaar op de weg dan de locals, zegt Taina. “Met hun mega-trucks denderden zij de bergen af, ze voelden zich letterlijk ‘king of the road’. Kruiste je een Amerikaans konvooi, dan was je gegarandeerd wat zijspiegels en contourverlichting lichter.”
Als ik er nu aan terugdenk, zou ik het niet meer durven. Sowieso stap ik niet meer achter het stuur van een vrachtwagen.
“Na een hersenoperatie is mijn balans wat aangetast, waardoor ik niet meer zo snel kan reageren en anticiperen. Een vrachtwagen besturen is toch echt wat anders dan een auto!”
In haar huidige baan wordt nog steeds een beroep gedaan op haar improvisatietalent en flexibiliteit. “Ik zet nog steeds graag dat stapje extra en mijn collega’s ook: één team één taak. Dat is heel stimulerend. De klanten waar ik nu voor werk zijn soms collega’s van toen, soms is het net een reünie bij onze balie!”