‘Voor niets of niemand zeg ik de Vierdaagse af’
Ben je he-le-maal klaargestoomd voor de Vierdaagse, gaat het niet door! Aad van Grevenbroek (72) maakte het mee, en meer dan eens. Als militair bij de Koninklijke Marine moest hij regelmatig onverwacht de zee op. In 1967 behaalde hij, tijdens zijn plaatsing bij het Korps Mariniers toch nog zijn eerste, felbegeerde medaille. Vele lintjes zullen volgen. “Meedoen is een gewoonte van me geworden. Ik ben toe aan m’n 37e.”
“Die eerste keer deelnemen aan de Vierdaagse was een hele ervaring voor me. Ik herinner het mij nog goed. Militairen van heel de wereld liepen mee. Onderweg kon je genieten van militaire bands die waren overgevlogen. Als ik de foto’s bekijk van toen, herken ik het niet meer terug. Het is nu meer een volksfeest. Vroeger had het een heel andere lading. Dat mis ik wel.”
“Omdat ik niet op missie ben geweest, ben ik zelf geen veteraan. Mijn zoon is dat wel. Hij heeft gediend in Bosnië en Afghanistan. Ik daag hem weleens uit. “Je hebt zoveel lintjes, maar die van de Vierdaagse ontbreekt nog”, zeg ik dan. Toch trekt het hem niet om mee te lopen. Ik betwijfel of dat nog gaat komen.”
Wat betekent meedoen voor jou?
“Ik vond het ontzettend moeilijk om afscheid te nemen van de Koninklijke Marine. Daarna heb ik nog acht jaar gediend bij het Korps Nationale Reserve, maar ook daar moest ik vaarwel tegen zeggen.
Door via het Veteraneninstituut aan de Vierdaagse deel te nemen vind ik weer een beetje dat oude, vertrouwde gevoel terug. Het vrijwilligerswerk dat ik verricht bij ‘Stichting Nederlandse Veteranendag’ helpt hier ook bij. Je loopt en werkt met gelijkgestemden. Er is gelijk een klik. Dat vind ik altijd zeer bijzonder”
Heb je als militair voordeel tijdens de Vierdaagse?
“Vaak krijg ik te horen dat mijn militaire achtergrond wel te bemerken is. Ik denk dat mensen dat vooral zien aan mijn doorzettingsvermogen. Tanden op elkaar zetten en ervoor gaan. Dat heb ik wel geleerd daar. Tijdens mijn dienst in het Korps Nationale Reserve was ik verantwoordelijk voor een groep in het peloton. Zodra ik mensen tegenkom die het tijdens het wandelen moeilijk hebben, help ik ze.
Als het nodig is neem ik gewoon iemand mee op sleeptouw. Dat leer je ook tijdens je diensttijd. Je laat je maten niet alleen.”
Heb je een tip voor andere deelnemers?
“Er lopen duizenden mensen mee. Je zou daardoor bijna vergeten dat je het wandelen toch echt zelf moet doen. Op die individuele inspanning moet je goed voorbereid zijn. Begin dus op tijd met trainen. Je moet jezelf en je lichaam leren kennen. En onthoud dat al die pijntjes er nou eenmaal bij horen. Je moet het vooral heel graag willen. Dan haal je de finish wel.”
Als ik aan het lopen ben denk ik weleens; waar ben ik mee bezig? Maar een jaar later ben ik dat weer vergeten. Voor mezelf is het gewoonte geworden, maar dan wel eentje waar ik eigenlijk niet meer zonder kan. Voor niets of niemand zeg ik de Vierdaagse af.