Mijn medaille - Leo
‘Het was niet dapper. Ik deed het gewoon.’
Leo Hartog, 58, oprichter en voorzitter van Stichting Dutch Military Veterans.
Lang geleden zette Leo zijn twee UNIFIL-medailles bij het vuilnis. Letterlijk. Zijn moeder viste ze er stiekem uit. Tegenwoordig draagt hij ze weer. Netjes opgemaakt samen met zijn Carnegie Heldenfondsmedaille.
Die uitzonderlijke medaille ontving hij nadat hij thuis, met gevaar voor eigen leven, in 2010 een jongen redde uit een brandende auto. Had het aan Leo gelegen, dan had hij haar geweigerd. ‘Het was niet dapper. Ik deed het gewoon zonder na te denken.’ Maar zijn vrouw stond erop dat hij zich liet decoreren. Hij verdiende het, vond ze. En hij kon er anderen mee inspireren.
Heldendag
Leo besloot ‘m ook maar op te laten maken, samen met zijn UNIFIL-medailles. ‘Die had ik ooit weggegooid vanwege de PTSS die ik overhield aan Libanon. Maar inmiddels had ik geaccepteerd dat die periode ook bij mij hoort. Mijn moeder bleek ze voor me te hebben bewaard.’
Naar de jaarlijkse heldendag ter ere van de ontvangers van de medaille ging Leo nooit. ‘Niks voor mij.’ Tot Defensie in 2019 medeorganisator werd. ‘Als burger wilde ik er niet heen gaan. Wel als veteraan. Zo help ik het vooroordeel te bestrijden dat veteranen met PTSS zielig zijn of enge dingen doen.’
Vitrine
Als hij zijn medailles niet draagt tijdens een veteranendag of een evenement van zijn stichting Dutch Military Veterans, liggen ze in een vitrine in de woonkamer. Daarin ligt ook zijn Draaginsigne Gewonden en een stukje beton van zijn post in Libanon. De vitrine is het werk van zijn vriendin. ‘Ze vindt dat wat ik gedaan heb gezien mag worden.’
Een medaille is een officieel teken van erkenning en waardering, maar ook persoonlijk van grote betekenis door de herinneringen die eraan verbonden zijn. In de maandelijkse rubriek Mijn medaille vertelt een veteraan over een speciale medaille of een situatie waarin deze een belangrijke rol speelde.