Leave no one behind!
Een half jaar na mijn aantreden als directeur Veteraneninstituut is dit een mooi moment om even terug en vooruit te kijken. Want één dezer dagen ziet de evaluatie van het huidige veteranenbeleid het licht en wordt duidelijk langs welke lijnen we de komende jaren kunnen of moeten bewegen. Daarmee begrijpt iedereen ook waarom we vanuit het Vi tot nu toe heel terughoudend zijn geweest met doorvoeren van veranderingen.
Want als je iets verandert, doe het dan in één keer goed.
In juni ruilde ik mijn werkplek aan het mooie statige Lange Voorhout te Den Haag in voor het bronsgroen eikenhout van Doorn. Niet alleen qua werkinhoud maar ook qua locatie totaal verschillend. Vanuit een politiek-bestuurlijke omgeving op hoog niveau naar daar waaraan ik ooit als jong officier mijn hart verpandde, dicht bij mensen tijdens het leven van alledag. En dus kijk ik niet met weemoed om, ik ging van een geweldig mooie baan over naar de volgende.
Na zes maanden in deze functie verbaas ik mij vooral over de grote hoeveelheid spelers en belanghebbenden in de veteranen wereld. Zelfs als actief dienend militair had ik tot voor kort geen idee hoe veelzijdig het speelveld is en pas nu weet ik echt hoe de hazen lopen.
‘Veteranenland’ is onoverzichtelijk en best complex, waarbij opvalt dat mensen vooral onderlinge verschillen benadrukken en vaak niet denken langs de lijnen van overeenkomst. ‘Eigen volk eerst’ dus lijkt het, in plaats van ‘Leave no one behind’. Ik ben iemand die bruggen wil slaan, mensen wil verbinden, dus vind ik dat jammer. Verdeeldheid maakt namelijk dat we als groep kansen laten liggen.
Wegnemen van onderlinge verschillen en onze gelederen sluiten zie ik dan ook als eerste aanvalsdoel.
Kijken hoe we samen onze veteranenwereld beter kunnen organiseren, met minder overhead en bureaucratie. Maar ook als veteranen meer over hebben voor elkaar, en uitgaan van onze eigen kracht. Of met ons thuisfront aan de samenleving vertellen wat op missie gaan inhoudt, wat je dan zoal meemaakt, wat de impact daarvan kan zijn op jezelf en je familie en de toegevoegde waarde voor de samenleving.
Met een helder verhaal komt er ook sneller aandacht voor de veteraan vanuit de omgeving. Uit onderzoek blijkt dat er steeds meer erkenning en waardering is vanuit de samenleving. En met wind in de rug is het gemakkelijk zeilen.
Een betere wereld begint bij onszelf en stopt niet bij het afronden van een missie of uit dienst gaan. Laten we als veteranen blijven helpen bij het bouwen aan bruggen en de samenleving blijven steunen waar we kunnen. Maar bovenal, laat elkaar nooit in de steek.
Met deze gedachte als mooie en goed bedoelde opdracht wens ik iedereen fijne feestdagen toe op weg naar het veelbelovende jaar 2017 waarin we samen verwachtingen gaan waarmaken.