De kunst van het verwerken: PTSS

7 juli 2017
Deel dit bericht:

Het Veteraneninstituut licht een reeks kunstwerken uit van de hand van veteranen. Achter alle kunstwerken, die zijn opgenomen zijn in de collectie van Stichting Veteranen Kunst, schuilt een verhaal dat het delen waard is. Deze maand is dat het beeld ‘PTSS’, gemaakt door Ferry van den Brûle.

(Ferry is op 5 augustus 2017 overleden)

Over de kunstenaar

Ferry van den Brûle is als dienstplichtig soldaat in een van de allereerste UNIFIL-lichtingen uitgezonden geweest naar Libanon. Dit was in 1979. Het was een heftige tijd, die bij Ferry en veel van zijn collega’s van toen nog lang en nadrukkelijk aanwezig bleef.

Ferry kwam tot de ontdekking dat hij aan beeldhouwen een goede vorm van expressie had gevonden om dit te verwerken. Met zijn beelden wil hij aangeven wat het hem kost om de herinneringen aan die periode te overwinnen en ze een plaats te geven om uiteindelijk verder te gaan. Dat die weg beslist niet altijd over rozen en dat er veel voor nodig is om uit de kuil van herinneringen te klimmen en die te verwerken, blijkt uit dit beeld. Het wordt heel herkenbaar vormgegeven.

Over het kunstwerk

Demonen, drank en diepe dalen zijn goed zichtbaar in dit stuk steen. De man die ten onder dreigt te gaan, maar worstel, klimt, terug valt en er weer bovenop klimt..

Het beeld PTSS wordt door de Stichting VeteranenKunst, vanwege de grote kwetsbaarheid, niet zomaar overal of altijd getoond. We zijn er erg zuinig op en voorzichtig mee.

Maar: daar waar het veilig kan, geven we het beeld graag een mooie plek. Wat daarbij opvalt is dat het dan vaak een magnetische werking blijkt te hebben op de omgeving: op een zeker moment zie je het publiek rondjes om de tafel lopen: om het beeld van alle kanten te kunnen bekijken.

Want, zoals ook de foto’s laten zien, krijg je van elke kant een ander beeld, een andere (be)dreiging, een andere (ont)worsteling. Maar met als resultaat dat de man uiteindelijk uit het dal klimt en met alles wat hij achterlaat in de kloven en spelonken toch ‘vrij’ de wereld weer inkijkt…