Kippenvelmoment - Rob

Krijg je vaker kippenvel als je terugdenkt aan je tijd als militair?
‘Nooit. Ik heb geen fysieke of mentale schade geleden. Anderzijds ben ik ook geen nostalgische veteraan. Het was gewoon een leuke tijd. Daarom verbaast die brok in mijn keel me ook als ik Van Uhm zie.’

Waarom ontroert juist Van Uhm je?
‘Ik zag zijn zoon Dennis vlak voor hij omkwam. Zijn battlegroup loste de mijne af in Uruzgan. Ik gaf hem een handje in de rotatie. Onderweg naar Nederland hoorden we dat hij waarschijnlijk verongelukt was.  Ik was blij om zelf wel veilig terug te kunnen keren, maar een feestje was het niet meer.’

Welk gevoel schuilt er achter dat kippenvel?
‘Peter van Uhm symboliseert voor mij alle families die hun zoon moeten missen. Niet alleen zij die hem voor altijd kwijt zijn, zoals hij, maar ook iedereen die zijn geliefde voor de duur van een uitzending moet missen. Als ik hem zie, heb ik plotseling enorm met het thuisfront te doen.

 Nu ik burger ben, merk ik dat de bezorgdheid en de kring van bezorgden veel groter is dan ik dacht. Mensen die horen dat ik militair ben geweest, voelen een enorme drang om me te vertellen over hun neef, soms zelfs achterneef, die ook op uitzending was.

Zelf was je ook ooit een zoon op uitzending. Wat merkte jij van het gemis?
‘Voor mijn alleenstaande moeder was het zwaar. Ze was gretig naar elk stukje informatie. Mijn moeder wist meer over mijn missies dan ikzelf. Ze had veel meer zorgen dan ze liet merken, om maar sterk te zijn voor mij. Daar heb ik me schuldig over gevoeld. Soms nog wel eens. Zelfs nu ze er niet meer is.

Een militair op uitzending doet wat hij het liefste doet. Die voert eindelijk uit wat hij heeft geleerd, kan echt iets betekenen. Voor hem vliegt de tijd. Voor de familie niet. Die zit in onzekerheid en levert – ongevraagd – tijd samen in voor de vrijheid van iemand anders. Daarom verdient de familie het misschien nog wel meer om in het middelpunt van de belangstelling te staan dan de militair.’