Kippenvelmoment - Jacqueline

Hoe lang was je weg?
‘Een half jaar. Het was mijn eerste lange vaarperiode. Ik was tweeëntwintig en operationeel zo groen als gras toen ik de kans kreeg om voor mijn praktische bedrijfsintroductie in ’94 mee te gaan op uitzending. Aan boord van Hr.Ms. Philips van Almonde maakte ik deel uit van de logistieke dienst. Vanwege de oorlog in Joegoslavië zagen we vanaf de Adriatische Zee toe op naleving van het geldende wapenembargo.

Nog altijd krijg ik kippenvel als ik terugdenk aan die tijd. De commandant en het hoofd logistieke dienst gaven me alle ruimte om te leren, ideeën uit te proberen en fouten te maken. Ik leerde mezelf kennen. En natuurlijk ontmoette ik nieuwe mensen. Je zit met elkaar in hetzelfde schuitje. Dat smeedt een band. Voor mij ging dat verder dan kameraadschap. Het voelde als een tweede familie.’

Hoe verliep het afscheid?
‘Dat begon al een dag of tien voor we terugkeerden. Ik werkte de administratie bij en zorgde met het team van de logistieke dienst dat de voorraad voeding op tijd op zou zijn. Zoals iedereen ruimde ik ook mijn eigen spullen op, maakte mijn hut schoon, droeg taken over en pakte mijn tas in. Op de terugweg hadden we een afscheidsdiner. Het echte afscheid stelde ik zo lang mogelijk uit.

Toen we uiteindelijk in Den Helder aanlegden, heb ik mijn hutgenote geknuffeld. Verder heb ik veel handen geschud en bedankt. In die tijd was het wat formeler dan nu. Collega’s kussen in uniform deed je niet. Het was emotioneel, maar gehuild heb ik niet. Ik moest alleen even slikken toen een collega zijn kinderen in de armen sloot. Ik wist hoe weinig tijd ze samen hadden voor hij weer zou vertrekken.

Het was heel fijn dat mijn moeder en tantes me op stonden te wachten. Maar ik heb ze wel uitgelegd dat het een dubbel gevoel was.’

Je bent daarna nog vaker op missie geweest, in Afghanistan. Maakte het afscheid steeds zo’n indruk op je?
‘Nee, dat was heel anders. Ik was ruim tien jaar ouder en we kwamen in shifts terug. Bovendien waren het landmissies en geen varende. Daardoor waren we met verschillende krijgsmachtonderdelen. Dan ben je wel een eenheid, maar het familiegevoel is toch minder.

Dat gevoel mis ik wel eens, er zo samen voor gaan. Maar ik ben heel dankbaar voor die eerste uitzending. Een ervaring voor het leven.’

Respect en dankbaarheid zitten ook in kleine alledaagse dingen. In de maandelijkse rubriek Kippenvelmoment vertelt een veteraan over een bijzonder moment of indrukwekkende gebeurtenis.