Kippenvelmoment - Attila

Wat was jouw rol in het RIT?
‘Ik meldde me direct bij de ingang van Hangar 9 op vliegbasis Twente. Daar volgde een briefing: ik moest lichamen en lichaamsdelen uit bodybags halen en de onderzoekers assisteren bij de identificatie ervan. ‘Wat je gaat zien, is niet normaal.’, waarschuwde een politiepsycholoog. ‘Zelfs niet voor het vaste team.’ We zien wel, dacht ik nuchter. Toen ging de deur open. En was er toch kippenvel.’

Waardoor werd je toch geraakt?
‘In plaats van de gebruikelijke F16’s stonden er vier metalen snijtafels. Op eentje lag een man. Als explosievenopruimer had ik al het nodige gezien. Is er ergens een bom ontploft, dan ben ik als eerste ter plaatse. Maar dit was geen man in een jurk met een lange baard. Hij zag eruit als ik. Kwam notabene uit dezelfde stad. Drie of vier dagen waren we bezig. We borgen 24 mensen. Gelukkig zaten er geen bekenden tussen.’

Wat heeft je geholpen bij de verwerking?
‘De politie liet ons de rampplek bezoeken. Dat hielp het plaatje rond te maken. Ze vertelden dat je het gevoel kon hebben onder een stolp te zitten. En dat we moesten bellen als dat niet zou verdwijnen. Dat stelde me gerust, want dat gevoel had ik inderdaad even. Politie en gemeente hebben me persoonlijk bedankt. Dat deed me ook goed.

Daarna ging het leven weer verder. Nadat we klaar waren, ging ik de volgende dag gewoon weer aan het werk. Daar had ik geen moeite mee. Sindsdien ben ik uitgezonden naar plekken in de hoogste geweldsspiraal: Irak, Bosnië, Afghanistan. Maar deze ervaring vond ik toch het heftigst van alles.’

Respect en dankbaarheid zitten ook in kleine alledaagse dingen. In de maandelijkse rubriek Kippenvelmoment vertelt een veteraan over een bijzonder moment of indrukwekkende gebeurtenis.