Ga iets doen waar je écht blij van wordt

John Boelen rondde in 1986 de tuinbouwschool af en in 1987 kwam hij op bij het Korps Commandotroepen. “Toen ik mijn uitrusting ophaalde, stond ik bij die tafels te zoeken naar de groene baret die ik meende nog te missen. Het was de foerier die mij moest uitleggen dat je bij de Commando’s de groene baret verdíent, en niet krijgt.”

Straatarm en kurkdroog
In 1988 ging John over naar het Korps Mariniers, dat zou voor 4 jaar zijn en daarna wilde hij bij de politie. Maar die hadden een vacaturestop en zo bleef John zeven jaar marinier. In 1992 werd hij uitgezonden naar Cambodja met de UNTAC-missie. “Een cultuurshock,” zegt hij over het binnenrijden van het land. “We arriveerden eerst in Thailand. Dat is al een andere omgeving dan je kent, maar Cambodja was zo straatarm en droog. En meteen de eerste nacht hoorden we schoten. Er vlogen over en weer mortieren laag over, soms landde er eentje óp het kamp.”

De VN-missie naar Cambodja heeft ertoe bijgedragen dat na jaren van burgeroorlog weer verkiezingen werden georganiseerd en vele vluchtelingen gerepatrieerd konden worden naar hun dorpen.

Terrorismetraining of bloemschikken?
Na Cambodja droomde John aanvankelijk vaak dat hij als krijgsgevangene vastgebonden zat. “En dat iemand met een snoeischaar dan één voor één mijn vingers eraf knipte. Daarna werden mij vragen gesteld. Zeer nare dromen. Dat is gelukkig vanzelf weggegaan toen ik langer terug was.”

Ineens kijken we allebei naar het snoeischaartje op tafel. “Dat ligt daar omdat ik nu met bloemen werk,” verklaart John. Bij de politie verzorgt hij terrorisme- en andere trainingen. Nu zijn kinderen groter worden en hij meer uren kon gaan werken, wilde hij die graag eens aan iets anders besteden dan zijn politiewerk. John greep terug op een oude liefde: “Als tiener heb ik hier in de bollenstreek altijd bij siertelers gewerkt. Ik vond dat leuk. Nu ben ik gaan bloemschikken. Het is heerlijk! Ik vergeet totaal de tijd als ik iets sta te maken en heb mooie opdrachtgevers.

Naar de Nederlandse Veteranendag is John nog nooit geweest. “Ik neem het me vaak voor, maar het komt er niet van. Ik ben er trots op veteraan te zijn, maar voel me vooral oud-commando en -marinier. Elke vijf jaar bij de reünie van de Commando’s in Roosendaal ben ik erbij. Mijn groene baret was de enige die voor het grijpen lag, de andere twee heb ik gisteren op zolder moeten zoeken. Ik denk omdat ik nog zo jong was bij de Commando-opleiding. Dat schept een band voor het leven.”

Je kunt John’s bloemwerk én militaire herinneringen volgen op instagram.com/johnboelen