Emotioneel, dat klappen van het publiek
Staney Renon rijdt vandaag mee in het défilé in een witte UNIFIL pantser-ambulance. “Na mijn uitzending naar Libanon kreeg ik meerdere beroertes. Ik was toen 20 jaar en bijna klaar met mijn opleiding voor de binnenvaart. Het was mijn droom te varen en dat is het nóg. Ik zat na mijn beroertes aanvankelijk in een rolstoel, nu loop ik weer. Ik heb mijn droom naar zee te gaan nooit losgelaten, ik werk daar nu opnieuw hard aan.”
Ik ben er al 13 jaar bij
De uitzending heeft hem gevormd. “Al dertien jaar doe ik mee aan het Nationaal Défilé, en elke keer weer is het emotioneel. Dat klappen van het publiek. Ik heb op mijn achttiende mijn leven in de waagschaal gesteld in Libanon als dienstplichtig snot-apie. Hier op het Malieveld en bij het défilé tref ik dan de jongens weer even van toen, soms voor het eerst sinds de uitzending. En als je hier dan om je heen kijkt en je ziet ook al die andere lichtingen en krijgsmachtdelen… wanneer houdt de oorlog ooit op, denk je dan.”