Contact met het thuisfront

Geen contact

Tweede Wereldoorlogveteraan (koopvaardij):
“Het was niet meer mogelijk om je familie te zien of om contact te hebben. Dat was de realiteit. Je zat in het schuitje en je had maar mee te varen. Bellen kon nog niet en getrouwd was ik ook nog niet. Ik moest gewoon mijn werk doen.”

Brieven en dagboekstukken

Indiëveteraan:
“Ik was ongetrouwd, maar ik kende mijn latere vrouw al, we probeerden wekelijks te schrijven. Als het kon dan probeerde ik haar een brief te schrijven en andersom.”

“De brieven kwamen regelmatig, ook al konden ze soms weken oud zijn, maar ze kwamen. Als de post eens niet kwam, dan had je een slechte dag. Het bleef niet alleen bij brieven, ik stuurde haar ook dagboekstukken op om een zo goed mogelijk beeld te geven over mijn tijd in Indië.”

Om de week bellen

Cambodjaveteraan:
“Eens in de twee weken belde ik naar huis, dit ging vaak over de kinderen en hoe het verder met iedereen ging. En dan kreeg je de vraag: hoe is het met jou? Ja, wel oké, je liet niet veel los om je vrouw en kinderen niet onrustig te maken. Een keer tijdens een telefoongesprek met mijn vrouw waren er beschietingen, toen heb ik de telefoon snel opgehangen met het verhaal dat er storingen waren op de lijn. Later, toen ik weer thuis was, heb ik pas uitgelegd hoe het echt zat.”

Thuisfront dichtbij

UNTSO-veteraan:
“Het contact met het thuisfront ging meestal per telefoon. Zo kon mijn vrouw overkomen voor vakantie en als je die gelegenheid kreeg, dan moest je die aannemen. Ik was dan wel een jaar van huis, maar het voelde op deze manier toch dat het thuisfront dichtbij stond. Tijdens een latere missie naar Sarajevo was het contact met het thuisfront lastiger te onderhouden omdat de situatie in voormalig Joegoslavië te onrustig was.”

E-mailen

Afghanistanveteraan:
“Het contact ging meestal via de e-mail. Ik hield het thuisfront bewust op afstand. Pas vanaf mijn derde uitzending belde ik een keer naar huis omdat  bijvoorbeeld mijn zus jarig was. Ik vond het erg leuk om brieven te krijgen en om te versturen. Het was voor mij echt een hoofdtaak in mijn vrije tijd om iedereen die me iets had gestuurd ook daadwerkelijk een berichtje terug te sturen. Iemand heeft de moeite gedaan om voor jou te gaan zitten en je iets leuks toe te sturen, dat kon een brief zijn of een tijdschrift. Ik was er altijd dankbaar voor dat mensen aan mij dachten.”