Blog #3: Weerzien met Libanon

Woensdag 3 mei: Bezoek hoofdkwartier UN in Nakura

Wij hebben hier de herdenking gehad van sgt Nieuwenhuis. De speech was net begonnen toen er een hele delegatie, inclusief pers, van het hoofdkwartier aankwam. Nakura is een prachtige locatie aan zee. Eigenlijk is het een dorp op zich, zo enorm groot. Na de herdenking kregen we nog een zeer uitgebreide presentatie over de organisatie van Unifil en waar zij momenteel voor staan, de blue line (de officieuze grens tussen Libanon en Israël), etc. Aansluitend zijn we doorgereden naar het airforce gedeelte, waar we na een korte briefing naar het helikopterplatform mochten.

’s Avonds bij het hotel hebben we nog enige instructies/korte briefing gekregen met betrekking tot het herdenkingsprotocol voor 4 mei van luitenant-kolonel Mezger en adjudant Roderik.

Donderdag 4 mei: de dag waar het om draait

Hier stond het leger van Libanon al klaar met de fanfare ernaast, mooi aangeklede stoeltjes voor de genodigde gasten en de kransen. Het was een lange, warme en indrukwekkende herdenking met toespraken gehouden door Roderik, Bart Hetebrij, Allysa van Laarhoven. Na afloop was er voor iedereen een uitgebreide lunch in het Rest Hotel, waarna iedereen de rest van de dag vrij had.

Wij zijn richting het strand gelopen. Bijzondere ervaring: iedereen die wandelt wordt naar getoeterd, vervolgens komen ze langzaam naast je rijden en vragen of je mee wilt rijden, als een soort van taxirit. Dit gebeurt niet 1 keer, maar de gehele wandeling naar het strand continue. Bij het strand aangekomen zijn we via de boulevard richting oud Tyre gelopen, naar de Souk. Prachtig is het hier.

Terug in het hotel zijn we toch wel heel benieuwd naar de nieuwsuitzending van RTL 4. Olaf Koens heeft de uitzending gedownload en iedereen staat om hem heen. De reacties komen bij iedereen op hun mobiel binnen, erg leuk om dit te zien. Ook wij krijgen hier reacties over binnen.

Vrijdag 5 mei: vroeg wakker..

Om 5.30 uur word ik wakker. Eigenlijk is dat elke ochtend zo. Het kan ook bijna niet anders aangezien om 4.00 uur de minaret gaat en er gebeden moet worden. Pffffff.. 4 uur ’s nachts. Maar goed. Als we dan toch wakker zijn.. ’s Ochtends is het internet hier sneller dan ’s avonds. Ineens een mail van Olaf Koens. Erg leuk, krijg je ook niet iedere dag. Hij heeft een link van de uitzending gemaild. Toch nog maar weer even kijken naar de uitzending en linken naar Facebook voor degenen die het gemist hebben.

Vandaag hebben we weer heel programma voor de boeg. De dag begon dus vroeg en was erg druk. We zouden eerst naar Saida gaan, maar in de bus werd dat meteen al geschrapt. Te weinig tijd. Onze weg ging naar Mleeta. Hier is het Hezbollahnetwerk gevestigd. Wij zijn naar het museum geweest. Na het zien van een 15 minuten durende propagandafilm kregen wij een rondleiding. Op het terrein liggen allemaal oude tanks, munitie, wapens als kunst tentoongesteld. Het betreft een symbolisch graf van het Israëlisch leger. Gaandeweg de berg op gingen we door een tunnel die destijds door de HB is gegraven onder/door de berg. Claustrofobisch moet je hier niet zijn, maar jemig zeg wat een werk om dit te graven. Omdat we op een enorme hoogte stonden was er helaas geen uitzicht richting Israël. We stonden in de mist, oftewel het was een wazige bedoeling.

Onze weg werd vervolgd naar Chateau Beaufort, het kruisvaarderskasteel. De Israëliërs hebben hier gezeten.  Hoog boven op een berg met maar één toegangsweg. Bijzonder indrukwekkend als je bedenkt dat hier niemand kon komen en de bevoorrading maar via één weg naar boven kon. Dit kon alleen gebeuren onder zware beveiliging. Ze zaten daar als het ware geïsoleerd.

Toen we verder wilden reizen bleek dat we een lekke achterband van de bus hadden. Met een minimale snelheid zijn we de berg afgekomen op zoek naar een garage. Beneden hebben ze de band weer kunnen oppompen, maar het duurde niet lang voordat deze weer leeg was. Met een slakkengang zijn we naar het dichtstbijzijnde dorp gereden, band gerepareerd en doorgereden naar de gevangenis van Khiam.

Van deze gevangenis is praktisch niets meer over. Het enige wat er nog staat is een ijzeren toegangspoort, een paar cellen en isoleercellen. Het mooiste hieraan was eigenlijk het uitzicht. Enorme bergen…. Het blijkt dat de gevangenis gelegen is op een 3 landenpunt: Libanon, Syrië en Israël. Prachtig. Enorme bergen van de Golanhoogte.

Eigenlijk is het ook wel bizar. In Nederland ga je zo even een weekendje naar Duitsland of België, je kan eigenlijk overal zo maar overal heen reizen. Syrië en Israël zijn zo dichtbij, maar niemand kan er komen. Je bent hier als het ware opgesloten in eigen land. Onmogelijk.

We zijn teruggereden via de blue line (officieuze grens tussen Libanon en Israël). De weg loopt parallel aan de grens. Je zou zo naar deze grens kunnen lopen, ware het niet dat het geen schrikdraad maar stroomdraad is. En tussen de blue line en het stroomdraad ligt zelfs een mijnenveld van een paar meter. Geen aanrader dus.

De terugreis was bijzonder vermoeiend, maar bij terugkomt stond ons een geweldig feestmaal met muziek en een barbecue te wachten. Al met al een heel geslaagde dag.