Blog #2: Weerzien met Libanon

De derde dag

Maandag 1 mei zijn we allereerst weer naar post 7.18 gereden, maar nu het gebied zelf in. Zoveel als dat ik me gisteren op de plek waar de post heeft gestaan zich niet meer kon herinneren, zoveel herinnerde ik me vandaag wel.

We zijn allereerst het gebied in gelopen zodat we de exercitie konden oefenen met baret op voor de 4 mei dodenherdenking alhier. Dit bleek geen overbodige luxe te zijn. Allemaal in de houding en marcheren maar…. De weg was de bevoorradingsroute van Haris naar post alpha 7.1. In dit gehele gebied heb ik patrouille gelopen en in de bergen geobserveerd. Uiteindelijk kwamen de verhalen ook in samenwerking met de verhalen van andere veteranen die op de post van alpha 7.1 hebben gezeten.

Het is een prachtig gebied wat grenst aan en uitkijkt op zee en aan de voet van de berg ligt. Groen en fruitig…..

De reis werd vervolgd richting post 7.5, ook wel Fort Wanhoop genaamd. De gehele post is totaal verdwenen. In onze groep bevindt zich nog een Hans, Hans van Putten. Deze Hans was 20 jaar toen hij uitgezonden werd naar Libanon. Toen hij 4 maanden in Libanon zat is hij door het scherpstellen van een handgranaat beide onderarmen verloren. Tijdens het ziekenvervoer van hem werden ze zelfs nog beschoten en het heeft een halve dag gekost voordat hij in Haifa terechtkwam in een ziekenhuis.

Een pracht kerel met een geweldige vorm van humor. Je moet het maar kunnen. Zijn motto is: “je gaat hierheen als de puberteit net uit bent en komt terug als een volwassen kerel. “Dat is bij mij ook gebeurd, ik kan niet meer neuspeuteren”.

De vierde dag

Dinsdag 2 mei hebben we ’s ochtends eerst een voorlichting gekregen van het Lebanon Mine Action Centre. Toen de Israelisch zich hebben teruggetrokken destijds hebben zij al hun overtallige clusterbommen in het zuiden van Libanon gedropt. Hierdoor is het jarenlang voor de mensen niet mogelijk geweest om hun land te verbouwen. Het LMAC is sindsdien drukdoende om stukje voor stukje alles te ontmijnen. Bijzonder indrukwekkend te zien hoeveel zij hiervan hebben opgeruimd, maar ook hoeveel er nog steeds ligt. Helaas zijn er de afgelopen jaren veel doden gevallen, met name burgers en kinderen die toch de velden op gingen. Nederland ondersteunt dit project financieel.

RTL 4 nieuws is gisteravond bij ons in het hotel gearriveerd en heeft deze herdenking opgenomen, evenals de rest van de dag.

Onze weg werd vervolgd richting Haris. Wij werden hartelijk ontvangen door Ali, waar wij in zijn tuin hebben geluncht.

Hij heeft iedereen toegesproken met als meest mooie opmerking: “jullie hebben hier geen oorlog gevochten, maar gevochten voor onze vrede”.

Achter hun huis stond een post. Zijn moeder beschouwde deze jongens als haar zoons. Elke avond kookte ze voor hen. Ali ging ook veel met hen om. Hij vond het vreselijk als na een halfjaar er weer jongens weg gingen en er nieuwe voor terugkwamen. Het gaf hem een akelig en verlaten gevoel. Tot de dag de hele post vertrok. Hij had het gevoel alsof iemand op vakantie is en na 2 weken weer terug zou komen, alleen kwam er niemand terug. Hij heeft hier heel veel last van gehad, het gaf hem een verlaten gevoel. Het was mooi om met Ali hierover te spreken, vol enthousiasme, maar ook verdriet.
De Headquaters van de Dutchbatt in Haris is eigenlijk de enige post in Libanon die nog compleet is zoals toen. Een mooi groot gebouw, uiteraard compleet verwaarloosd, maar nog wel intact.

Er werd nog een bezoek gebracht aan het weeshuis in Tibnin, die opgebouwd is door de Nederlandse Unifil en die financieel ondersteund wordt door Nederland.

Ter afsluiting zijn we naar de post in Al Yatun gereden. Ook hier is nog maar 1 gebouw die er staat van toen, de rest is allemaal weg.