Blog #1: Weerzien met Libanon

Het vertrek

Vrijdag 28 april was het dan eindelijk zover. Na 37 jaar eindelijk weer terug naar Libanon.. Na het uitzwaai-moment door generaal Dedden op Schiphol, zijn we vertrokken richting Beirut.
De reis verloopt goed. In Beirut aangekomen zijn we via de mooie kustweg richting Tyre gereden. Na een lange reis zijn we aangekomen in het Platinum Hotel waar de meesten zich terugtrokken op  hun kamers.

De eerste dag

Zaterdag 29 april was een rondreisdag in Tyre met bezichtigingen van de archeologische sites Tyre Barracks, Al Bass met renbaan en de site Al-Mina. Als afsluiting aan de haven bij Tony nog even een terrasje pakken.

Dag twee – zondag 30 april

Hier gaat het om, de eerste dag dat we een aantal posten gaan bezoeken. We zijn begonnen bij post 7-12. Wat een toestand om daar te komen. Alle contacten moeten geïnformeerd worden en onder begeleiding van de Mukhtar van Hezbollah worden we vervolgens naar de plek begeleid. Bij het vervolg om door te reizen naar post 7.9 nog even bij de familie van de Mukhtar langs geweest, handje geschud en doorreizen.

Aangekomen bij post 7.9: deze is helemaal kapot gemaakt. Een wazige tekst aan de zijkant van het gebouw laat zien dat het van de UN is.

Het mooie aan deze reis is dat iedereen zijn eigen verhaal heeft en je er niet over uitgepraat raakt omdat je overal en van iedereen wel weer een aansluiting vindt op een ander verhaal. Het is een soort van verbroedering. Er is veel niet meer herkenbaar, er is in de afgelopen 37 jaar enorm veel gebouwd, terwijl toen wij er zaten er helemaal niets stond. Bijzonder vreemd om te zien.

Ineens krijgen we te horen in de bus dat ze naar mijn post, post 7.18, gaan. Deze stond voor over 2 dagen gepland, maar een echte planning is er niet meer, je moet hier alles per dag bekijken. We rijden langs citroenen-, sinaasappels- en bananenplantages. Enorme bossen zijn er te zien. Het wordt ook wel het “paradijs” genoemd. Prachtig. Aan het eind van de weg gaan we naar links. Vreemd, want in mijn hoofd had ik het idee dat ze naar rechts zouden moeten gaan. Ineens staan daar een rij gebouwen/winkels en hier moet het dan zijn. Maar er is helemaal niets meer… Dat wil zeggen: ik herken helemaal niets meer.

We lopen een steegje in en kloppen aan bij een huis. Een gesluierde vrouw doet de deur open en Miral, onze journaliste die Arabisch spreekt, vraagt naar de post of zij er iets meer over weet en vervolgens vertelt zij over Hassan Sarrad, een vriend van mij. Ik heb hem hier vroeger als klein jongetje leren kennen en als volwassen man een paar maanden geleden weer gevonden in Leeuwarden. De vrouw kent Hassan. Er komt nog een man bij en hij kent het verhaal ook. Ik laat de vrouw een aantal foto’s zien van vroeger. Ineens komt laat de vrouw een foto zien van Hassan met een kleine jongen… Erg vreemd, want dat was mijn foto. Die heb ik gemaakt. Het blijkt haar man naast Hassan te zijn.

Ineens komt er een Libanese man aangelopen en roept keihard: “Hoe is het met jou?!” Geweldig! Het wordt een uitbundige begroeting met Hossin. Allemaal verhalen en foto’s. Helaas waren we met een groep van 40 man en hadden we niet erg veel tijd. Na ongeveer 15 minuten hebben wij onze reis weer voort moeten zetten. Erg vreemd allemaal. Er was helemaal niets meer wat ik mij kon herinneren. In je hoofd ben je toch bezig met het reconstrueren van hoe het er toen uitzag en nu, maar er was niets, behalve de plantage. Maar de ontmoeting met Hossin was een geweldige aansluiting op mijn ontmoeting met Hassan. Dat maakt het plaatje wel compleet.

• Hans Top