"Ik heb werkelijk álles gedaan om de burgerbevolking te helpen"

Alles gedaan

Het werk was niet gemakkelijk, er was van alles te weinig: verbandmiddelen, medicijnen, er was te weinig stroom, brandstof, vers voedsel en er kwam geen post door van het thuisfront. De Serven hielden vrijwel alle bevoorrading van de enclave tegen en we waren afgesloten van de buitenwereld.

Ik heb werkelijk álles gedaan wat in mijn macht ligt om de burgerbevolking daar te helpen en een positieve bijdrage te leveren aan de missie

Probleem zelf oplossen

Na thuiskomst kon ik maar moeilijk mijn draai vinden. Schaamte en gevoelens van schuld beheersten mijn leven zodanig dat ik er ziek van werd. Ik had me zo graag trots willen voelen op wat ik daar in Bosnië gedaan had maar dat lukte me niet. Trots op mijn inzet, ja misschien maar dat telt niet gezien het drama wat er zich daar heeft afgespeeld. De berichten van de media en de veroordelingen van de onwetenden die het allemaal wel wisten wat daar gebeurd en niet gebeurd was maakten me ongelukkig en verdrietig.

Uit schaamte hield ik mijn mond en zocht al helemaal niet naar hulp. Wie wilde mijn verhaal nou horen? Dit was blijkbaar mijn probleem dat ik zelf moest oplossen.

Kleine jongen bij de ingang

Een herinnering die ik maar niet los kon laten was die van een klein jongetje die altijd bij de ingang van het kamp stond. Hij stond daar altijd met zijn vriendjes en ik maakte regelmatig een praatje met hem. Hij had fonkelende oogjes en deed me denken aan mijn eigen jeugd. Zo onbevangen en vrolijk was hij terwijl hij midden in de oorlog leefde en in mijn gedachten zijn toekomst al was ontnomen. Hij gaf me altijd een warm gevoel van binnen.

Kleine jongen bij de ingang

Een herinnering die ik maar niet los kon laten was die van een klein jongetje die altijd bij de ingang van het kamp stond. Hij stond daar altijd met zijn vriendjes en ik maakte regelmatig een praatje met hem. Hij had fonkelende oogjes en deed me denken aan mijn eigen jeugd. Zo onbevangen en vrolijk was hij terwijl hij midden in de oorlog leefde en in mijn gedachten zijn toekomst al was ontnomen. Hij gaf me altijd een warm gevoel van binnen.

Ik had hem in gedachten al wel honderd keer over het hek getild en had hem graag uit dit verschrikkelijke gebied willen halen.

Pas twee jaar geleden heb ik besloten om naar hem op zoek te gaan, ik had zoveel vragen, wat is er met hem gebeurd? Leefde hij nog? Wat als?

Bijzondere vriendschap

Met alleen zijn voornaam, zijn naam is Elvir, en een vage foto ben ik naar Srebrenica afgereisd en daar sprak ik iemand die hem van de foto herkende. Hij leefde nog en zou in Nederland wonen. Nu kan en durf ik te zeggen dat er uit de meest heftige en negatieve gebeurtenis uit mijn leven ook iets heel moois is voortgekomen. Elvir en ik ontmoeten elkaar nu regelmatig en er is een bijzondere vriendschap opgebloeid. Respect hebben voor elkaar en geven aan elkaar heeft voor mij een veel grotere betekenis gekregen. Deze vriendschap heeft mij weer het vermogen gegeven om weer met opgeheven hoofd en vol vertrouwen de toekomst in te mogen kijken.

Rijkdom van vrijheid

De mislukte missie in Bosnië is voor mij, eenentwintig jaar later, niet iets om trots op te kunnen en mogen zijn, nooit. Maar waar ik nu wel trots op ben is dat ik iedere dag weer, heel bewust, in onze eigen materialistische maatschappij, de rijkdom van het hebben van vrijheid mag ervaren.”

Ik heb geleerd wat echt belangrijk is in het leven en dat neemt niemand mij meer af.